Çimenlerin adımları yormayan uzunluğunda yürüdük

Bahçenin limon selvilere tutunan duvarının yükselmeye başladığı köşedeki

Tam bir canavarlık boşluğu görüverdik

Oradaki taş uçup gitmişti –kırlangıçlarla–

Orada taş kendini göğe fırlatmıştı kendi eliyle

O taş şimdi üç yaşında çocuk yumruğuydu

kolsuz, gövdesiz

Kaçınılmış kavgaların kayıp uydusuydu

göğsünde masaldan kalp

Her santiminde bin atıyordu yıldızlara yaklaştıkça

Ne daha önce hiç görmediğim kadar korkunç

Ne pek sevimli gözleri açılmamış yavru kediler kadar

O boşluğun canavarıydı ama neden yoktu yerinde

ve neredeydi acaba

Usul usul döndük sandalyelerimize

Düşe inen çocukluk ağrır hafif

Boşluklarında besleyemezsin artık canavarları

Yok yerlerden hiç kere bulup, getirip annenden gizli

Onları isimlerle bağlayamazsın alamancı komşunun kömürlüğüne

Cigaralardır yeni rüyaların, paket bitince söner duman, yüzler açığa çıkar

Susulur ve bırakır düşünceler sözlere yakın durmayı

Diner dilindeki burgaç, usanır harfleri süpürmekten ve uçurmaktan onları öteki aklın menziline

düşe inen çocukluk ağrır hafif

boşluklarımda canavar yoklukları…

10,05,19