Uçtu tepemizde.

Kırılmadı ya ışık kanatlarından geçerken, görünmez sandı kendini;

ama konmak istediği dala bakışındaki tohum düşmüştü toprağın yüzüne.

Bir kırışıklık aradı içinde yeşerip ifadesini belirginleştirecek.

Ah saydam kuş!

Uçarı göğsünü doldurdun günün ve gecenin yıldızlarıyla;

lakin bizdik seni yukarıda tutan

aşkın ve sarhoşken söylenenlerin pişmanlığından uzakta

Ah saydam kuş!

Ah aydınlıklar vazosu!

Peki, tamam! Sendin Süleyman’ ın sırça köşküne gökten inen ilk vahiy;

fakat ne çabuk unuttun biz olduğumuzu şafağın kuluçkasında büyürken kabuğunu sıcak tutanın

ve çatlattığında onu

kuyruğunu sarışın mızraklarla donatanın,

kulağına uçurumlar fısıldayanın…

15,04,19