Ne ki turuncu tomurcuğu yağmurun değirmeninde çekilmiş sözler patlamış dudaklarımızda

uzun uzun sazlar büyüyor kuşlara baka baka

ufku seyrimize rüzgarını yetiştirmiş dirençli tellerde parlayan kıvrım kıvrım güneş

hele bir üç beş gün geçsin

yeşiller içinde saklı çağlaları tuzlayacak özlemim

suyun kuru yatağında yükselişine söylenecek türküler var

ne ki susmak şarkın büyük çıbanı

genzimizde sorgudan kaçmış harfler bitişiyor birbirine

öyleyse bütün dillerini öğrenmeli şarkın

kelebekler göçüp gitmiş

üstüne ay çırpıntısı damlalardan karanlık çekilmiş

taşlara kanla çentilmiş

– se bile

ölü ezgilerin

ne ki şimdi boş mezarları

kimseye sormadan kalkışmışlar

mutlu bir yanlışlığı öpmek, başka ağzın ıslağında hatırlamak için unutulanı

yaşamak için yeniden istedikleri şeyler olarak

uzun kollu bir maymun, bir arı, gümüş bir tespih, bir düdüklü tencere düdüğü, karanlık bir sokak olarak

dünyanın hep döndüğü ve

öldürdüğü yerde yine dimdik

ne ki asma yaprakları şimdiden şarap kokuyor

hiç böyle olmazdı bu mevsimde buralar

zeytinliğin ardında çoktan birikmeliydi tanrı çobanları sürülerin

oysa başıboş dolaşıyor keçiler kekik kokularının peşinde

kuzular analarını emiyor vakitsiz

ne ki ben tanrısız kalınca tahta putlara değil denize uzamış gölgeyi yontan ağaçlara tapıyorum

galiba sonuna geldik yaşanacak çağların

galiba bu çavlandan döküleceğiz bahara…

12,04,19