Gecenin on buçuğu canım kahve istedi

Çıtçıtçıtçıt poavvv

.

.

.

kaynıyor, kara ağır baloncuklar çıkararak: köpüğü sönecek birazdan, daha koyu ve sade olacak her şeyimden seçtiğim bazı şeyler, kulpsuz fincanda sonsuz dudaklarınız için biraz pay, tabağa lokum konulabilir, boşverin bayatsa tadımız kaçar –

pencere açık, duvara tırmanan sürüngen sesleriyle birlikte ışıksız serinlik akıyor içeri

gölgenin şekle soktuğu eşyaların sınırlarına basmadan koltuk örtüsünün düzeltildikçe yinelenen kıvrımlarından yongalanarak plastik çekmeceden bozma yuvasına uyumaya gitmiş kedinin hep sıcak izini sürüyorum bir cigara içimi

televizyonu açmakla açmamak arası yürüyorum oturma odasının yaradılışına ters yönde

yorgunluğumu eğliyorum böylece 

keşke cezveyi ıslatıp lavaboya öyle koysaydım

kahvenin taşmaya niyetlendiği yerde ovulmadan çıkmayacak ince bir bilezik belirecek 

bu kaçınılmaz

öte yandan ne çok seviyorum sizi

okuldan -cevap vermenin ederlere bağlanmış mecburiyetinden-kaçmışım gibi dalgalanıyor saçlarım

yokluğumun numarası saman kağıtta yatılı kalacak bütün gün

ben otobüsle gidilecek kadar yakın bahara doğru evci cıkmışım

piknik masaları henüz boştur

elimde siyah poşet şıngır şıngır

hava şimdiden şıkır şıkır

bundan başka bir şiirde bahsedecektim ya

dayanamadım…

14,10,18