Bulutlara çekiliyor sisli gülüşleri

Bahçeye iliştirilmiş güvercin kümesinde hiç çırpılmadan körelmiş bir çift kanat sesi, yarım defterler, paslı tel dolapları, kalayı kaçmış kuşaneler, kitabesini boyayınca bizim olacak sandığımız Ermeni evleri

Kalanlara bakılınca görülüyor biziz kalıntı

Bundan gocunmayacak kadar unutkanız  yalnızca

birbirimizi görünce çay içerken, tezgahları dolaşırken, hafta sonları barajın kapakları açıldığında neşeyle akan derenin üstündeki aslına uygun restore edilmiş köprüden geçerken

birlikte unutunca bir bakışın eksildiğini, bir serçenin, aşık liselinin sırasına kazıdığı adın, hep aynı sokaktan geçerek eve dönen adamın

Dik duruyor sanıyoruz yanılmış izdihamlara yaslanmış bedenimizi

Suyun üstünde milyon yağ damlacığı birbirine dokundukça lehimlenip büyüyor, ışığı kırıyor, kemikleri kırıyor, sözleri kırıyor

Sahte bir gökkuşağı kaplıyor caddeleri; yer bırakmıyor -duvarların dibinde bile- çalınmış tebessümlerini bekleyenlere…

10,09,19