ismi ütopyalarda geçen bir ülkenin bayrağını göndere çekercesine çevirince omzunun çarkını

okuduğu kitabın denize bakan sayfalarından çıkıp gelmiş elleri usulca kalktı uzaktan kendini gösteren otobüsü durdurmak için

parmakları narin yelpazelerin abanoz çıtaları

hafifçe ayrıldılar: aralarına gerilmiş çiçek desenleriyle bezeli saydam tülleri gördük

biz durak ahalisi, biz sıcağına üşüşmüş sığırcık sürüsü, biz yokluk bilmemişler ordusu

anladık gidecek ispanyol paçalarını alıp, bizi ona tutturan tokalarını alıp, varsa bir gamzesi yüzünün öte yanında kaldığı için göremediğimiz onu da alıp

anladık gidecek zira otobüs durdu  tıslayarak ve tamponundaki göçükten utanarak, kapı açıldı, kravatını düzeltti şoför, sevindi saçlarını bir durak önce taradığına, hattının numarasına sevindi, üç gün önce işe başladığına sevindi, kaçıp giden karısına sevindi, evine, arabasına, dedesinden kalma tarlasına, en çok da kızın yanağında harlanan gamzeye sevindi

biz durak ahalisi, biz kavgada cepten düşmüş tarakta kırılan ilk diş, biz bakkala giderken arkasına basılan eskimiş ayakkabı, biz böyle bir yokluk görmemişler sürüsü

kaldık otobüsün ardına  yarıya inmiş bakışlarımızı takarak

biz durak ahalisi, biz babilliler

yıkıldık, karıştı dillerimiz

beklemeye durduk birbirimize bile sarılamadan…

04,03,18