Biz en çok sondan bir öncekinden korkarız

bağlıdır elimiz kolumuz

çoktan başlamış ama ermemiş nihayete

olanların neşesi eksilmiş

unutulmuş yer yer

gelmez artık yoksul yazın yamasından kaçıp avlumuza

ışıklı zamanların tozu altına çeviren simyacısı

olacaklara başlasak yetişmez vakit

bırakmaksa büyük yüreksizlik

Nerededir acaba umudumuzu gömecek maharetli el

çakalların ulaşamayacağı kadar derin ama cemrenin eşeleyince hemen bulacağı kadar sığ çukuruna

bitmek istemeyen şeylerin

II

Biz en çok senden bir önceki günden korkarız

Bitmezse gelemezsin

oysa ihtiyacımız var gözünün üstünde kaşını görmeye

ve saçlarını alnının sağ yanından başlayarak örmeye

ta kulağının arkasına varıp fısıldayana kadar seni sevdiğimizi

başakları senin doldurduğunu

Ağacın dalını büken bin taneli narın

küs iki çocuktan ilk barışanın sen olduğunu söylemeye

incecik bir hastalığı atıp ciğerimizden yosun tutmaz nefesini içimize çekmeye

ihtiyacımız var

III

Biz en çok senden bir sonrakinden korkarız

gitmişsin demek ki

bunu anlarız ve anlamamaktan gelirken yol alamayız

Özlemek bize ayrılmış bir odadır orada kalırız

garipseyerek yatağın yerini ve artık olmayışının dünyada kapladığı hesaplanamaz kütlesini

alışmaya uğraşırız

lakin başka kokular sinmiştir -çarşaflar,yastık yüzleri ve bardak değişse de- duvarlara

pencereden bakmıştır başka özlemler

ve silinmez bazı bakışların lekesi

bir parmağın nasıl aynıysa her cinayette izi

bütün özlemekler birikir ve çeker gözlerine karanlık perdesini

hal böyle olunca bırakıveririz alışmayı kendi kendini tüketen bir cigara gibi terkedilmiş tablasında

of çekeriz ve nemlenir oda

bulut bulutu anlamaz yokluğunda

gürültü ve sağanak

yer yok yorganımızın altında sığınacak…

28,10,17