Kuyunun dibinden – derin ama kör değil-

çektim çıkardım nefesimi

daha soğumadan üfledim dudaklarında donmuş söze :

Orada öylece kalakalmış

kaçarken canavarından ayağı tökezleyip düşmüş

toparlayabilseymiş kendini biraz

dönebilseymiş geriye bir kaç adımcık

yine yazın sıcacık koynundaymiş

Yapamamış

kış usulca artmış kıvrımlarında

belinin inceliğini

saçlarının uzayışını örtmüş

susmuş yavaşlayan kanı dilinde

Şu yandaki ot yeşersin de konuşurum demiş

çiçeğin tomurcuğu belirsin hele

başkasının baharına belemiş sözünü

vurgusu atıp durmuş kalbinde bilmeden hangi hecesinden öpüleceğini

beklemeye başlamış bütün vitamini huyunda kahramanını…

04,10,17