Kuyunun dibinden – derin ama kör değil-
çektim çıkardım nefesimi
daha soğumadan üfledim dudaklarında donmuş söze :
Orada öylece kalakalmış
kaçarken canavarından ayağı tökezleyip düşmüş
toparlayabilseymiş kendini biraz
dönebilseymiş geriye bir kaç adımcık
yine yazın sıcacık koynundaymiş
Yapamamış
kış usulca artmış kıvrımlarında
belinin inceliğini
saçlarının uzayışını örtmüş
susmuş yavaşlayan kanı dilinde
Şu yandaki ot yeşersin de konuşurum demiş
çiçeğin tomurcuğu belirsin hele
başkasının baharına belemiş sözünü
vurgusu atıp durmuş kalbinde bilmeden hangi hecesinden öpüleceğini
beklemeye başlamış bütün vitamini huyunda kahramanını…
04,10,17
