Sığındık gölgesine

serin, küçük, loş odaların

Hani elinde valizinle ansızın çıkıp gelsen

ilişirsin illaki bir köşesine

Dert etmez kimse hüzünlü de olsa ağırlığını

sıcak ekmek sarılı bir gazete varmış gibi koltuğunun altında

gülümser kapıyı açan

Sığındık lacivert tentesinin altına denizin

Gün batmaya yakın başlıyor sarhoşluğumuz

-şarkıdan ve rakıdan bağımsız-

Sofradan artan tuz dökülüyor denize

kavun kokusu

ve biraz da çocukların vakitsiz uykusu

söylediklerimize mi gülüyoruz sustuklarımıza mı

pek de mühim değil artık

çarpışınca iki kadeh

daha az dolu olanının daha uzun sürüyor kulaklarımızda yankısı

Bunu da öğrenmiş oluyoruz bu kuytu koyda

…

Peki nasıl oluyor da kaptan her sabah daha güzel demliyor çayı

Ya şu çıtkırıldım zeytin nasıl bu kadar çabuk bırakıyor içindeki acıyı…

11,07,17